De meeste artikelen die op deze website verschijnen gaan over gevaren wedstrijden: wat ging er goed, waar ging het wat minder, waar is op gewonnen of verloren? Wat deze artikelen allemaal gemeen hebben is één ding: de boot deed het! Dat is iets waar we ons bij Broach om prijzen: de kwaliteit en onze boten is zo hoog als we kunnen halen. Maar soms kan het gebeuren dat een onderdeel van je boot het onverwacht begeeft. Hoe veel uren je ook hebt gemaakt op het water en hoe ervaren je ook bent, het kan gebeuren dat je boot besluit er deels mee op te houden. Wat gebeurt er als je opeens je voorstag kwijt bent?

Door Antine Reddingius

Zondag was een prachtige dag met zon en een rustig windje. Met z’n vieren in de auto ging ik samen met Denise, Willem en Mirthe richting Hellecat. Daar aangekomen maakten we de boten vaarklaar, aten we rustig wat, bespraken de training voor en kleedden ons om. Tijd om het water op te gaan! Het beloofde een prachtige vaardag te worden met nog wat andere boten op het water.

Mirthe en ik legden de Rode Dart in het water en gingen op weg. We zouden gaan trainen op Mirthes stuurmanskunsten. De eerste vijf minuten verliepen rustig. Aangezien het voor ons beide de eerste keer sinds tijden was dat we op de Dart zaten na een lange winterstop voeren we een tijdje over één boeg aan de wind. We keken vooral naar de invloed van je sturen en van je zeil op je snelheid: als je een paar graden afvalt, welk verschil merk je? En als ik nu een goede haal aan de grootschoot geef, merk je dan verschil in snelheid?

Opeens, uit het niets hoorden we een harde *pang!*. Het was meteen te zien waar dit door kwam: de bevestiging van de gloednieuwe voorstag had het begeven en de mast werd alleen nog overeind gehouden door de fok. Op zo’n moment staat heel even je hart stil: wat moeten we nu?! De beslissing werd makkelijk gemaakt. Feit 1: een fok die dienst doet als stag loopt behoorlijk risico te scheuren, waarmee de hele mast naar beneden zou komen. Feit 2: als je voor de wind vaart houdt de druk in je grootzeil de mast naar voren. Oftewel, meteen afvallen naar zo ver mogelijk voor de wind!

Goed, het was gelukt om de mast overeind te houden. Hier kwam probleem nummer twee opdagen: Hellecat lag niet meer in ons bereik. Om naar Hellecat te komen moesten we minstens halve wind varen. We keken rond wat de opties nog meer varen. We hadden geen zeeën aan tijd, want de wind blies ons richting de Haringvlietdam, waar wel liever niet tegenaan lagen. Mirthe spotte al snel een strandje bij de haven van Stellendam. Daar zouden we aan kunnen leggen. Maar dan? Dan zit je aan de overkant van de Haringvliet met een kapotte boot en geen idee of er daar iets te regelen zou zijn. Echter was het alternatief, inmiddels aan de wind naar Hellecat, nog minder aantrekkelijk. Na even nadenken maakten we de keus om koers te zetten richting Stellendam.

Mirthe gaf aan het prima aan te durven om de boot te sturen en aan te leggen. Tegelijkertijd hield ik voor de zekerheid de mast vast en praatte ik ons om de boeien die voor het strandje lagen heen. Op dat moment kwamen we ook tot de conclusie dat er erg veel stenen op het strand en onder water lagen. Niet iets waar je als catamaranzeiler blij van wordt. Mirthe stuurde ons met een rustig tempo richting het strand. Toen het diep genoeg was om te staan sprong ik snel overboord met trapezes in mijn hand om zelf voor voorstag te spelen. We sleepten de boot naar het enige steenvrije stukje strand, en met behulp van wat omstanders lukte het om de zeilen te strijken en de mast te droppen.

Veilig aan de kant! Maar wel aan de verkeerde kant van de Haringvliet. Bovendien was het strand bijzonder ongeschikt om een trailer naartoe te brengen, en stond onze boottrailer niet eens in Hellevoetsluis. Om de boot ’s nachts op het verlaten strandje achter te laten was al helemaal uit den boze. De enige optie die ons restte was contact proberen op te nemen met onze thuishaven. Denise en Willem hadden inmiddels gezien dat we in de penarie zaten en kwamen polshoogte nemen. Zij zouden teruggaan naar Hellecat terwijl wij ergens probeerden een sleepje te regelen.

Na Denise en Willem uitgezwaaid te hebben tuigden we de boot af en liep ik richting restaurant Zoet of Zout om te proberen te bellen. De dame in de bediening keek me een beetje apart aan toen ik in mijn natte, modderige wetsuit verzocht of ik asjeblieft een nummer mocht opzoeken en bellen ‘want ik ben hier gestrand met een kapotte boot’. Hellecat nam gelukkig op. Er was geen rubberboot beschikbaar, maar Denise en Willem zouden ons een stel lange lijnen brengen ter vervanging van de voorstag.

Optuigen maar weer! Met twee dunne lijnen die de voorstag vervingen, en bij gebrek aan voorstag ook geen fok, gingen we het water op. Overstagen gingen zeer moeizaam bij gebrek aan fok, dus we waren erg dankbaar voor de peddel die bij de standaarduitrusting hoort. Hard ging het niet, schuin ging het niet, makkelijk ging het niet, maar na een half uur zeilen hadden we de overkant bereikt. Het was een heel andere dag dan we hadden gedacht, met vele malen meer adrenaline, maar we zijn veilig thuis gekomen. De les die we hieruit leren: hou je hoofd koel, er is altijd wel een oplossing en veiligheid gaat altijd voor!