Die wedstrijd zou een goed begin zijn voor het worst-case scenario! We hadden een matige start en voeren niet bijster goed. We kregen niet de snelheid uit de boot die we wilden. Ook al was een vierde plek voldoende, Canada en R.S.Z.V. waren wel ingelopen op ons. Op zich was dit geen probleem, maar de manier waarop dit gebeurde, denderde nog wel even na! De bovenboei lag vlak onder de hoger wal en had heel veel winddraaiingen tot gevolg. Op een gegeven moment lagen we ruim voor op de Canadezen, maar wisten zij toch eerder boven te komen door een winddraaiing van 40 graden. Vooral het gevoel dat we het wellicht niet in eigen hand hadden vandaag, hakte er even hard in. Daarnaast oogde niet iedereen van ons even fit en scherp als de dag ervoor.
Tijd om in zak en as te gaan zitten hadden we niet, de tweede wedstrijd verliep redelijk goed en gaf weer wat vertrouwen. Dan de derde wedstrijd. Had ik al verteld wat die Fransen hadden verzonnen voor de finish? Na een downwindrak door de gate, lag de finishlijn een stukje lager op halve wind… Dit betekende dat je bijna halve wind op de finish af moest varen en hem op het laatst om het finishschip heen moest draaien. In het laatste downwindrak lagen we vlak achter de Canadezen en gingen we de laatste boei om richting de finish. Na de laatste gijp moesten we direct omhoog om over de Canadezen heen te lopen. Peer had nog geen tijd gehad om de spinnakerboom vast te zetten. De loefschoot vieren was echter geen optie: we moesten over die Canadezen heen! Met een rood gezicht hield Peer de boom vooruit om de spinnaker niet in te laten vallen. In een halve Broach draaiden we om het finishschip heen, terwijl naast ons nog twee Fransen tussen ons en de Canadezen waren gekropen. Toen we de bevrijdende cijfers ‘quinze quatorze’ als eerste hoorden, wisten we dat we goede zaken hadden gedaan.
De protesten gingen wel over en weer. Achteraf zou blijken dat we een van hun trimmers hebben geraakt met onze spinnaker en de wedstrijd zou in een DSQ eindigen. Dat wisten we toen nog niet. We hadden nog één wedstrijd te varen, maar we hadden nog genoeg te doen! Eerst hesen we de spinnaker om hem daarna weer aan de goede kant naar beneden te trekken, vervolgens zochten we alle uitslagen op om te kijken hoe we de laatste wedstrijd in konden gaan. Veel ‘als-dan’-scenario’s doemden op, maar toen weerklonk het waarschuwingssignaal. Om zeker te zijn van de overwinning, hadden we één missie: voor de Canadezen eindigen, en de R.S.Z.V., die angstig dichtbij waren gekropen, niet te ver voor ons houden.
De laatste wedstrijd voelde bevrijdend: we voeren hard en lagen de hele wedstrijd soeverein vooraan. Op het laatste kruisrak was het dan ook moeilijk de concentratie te behouden. Gelukkig was daar Jesper om te roepen dat we ons moesten focussen! Of toch niet… Zestien seconden later: ‘hé kijk, die Canadezen varen tegen een boei aan’. Met de Nederlandse vlag in de achterstag voeren we terug naar de haven, de officiële uitslag nog even afwachtende. Toen het protest afgewikkeld was en de uitslagen bekend waren, wisten we het zeker: we waren de Europees kampioen! Het enerverende dagje met een ijzersterke R.S.Z.V. en gemor met de Canadezen waren we succesvol doorgekomen!